Hoe ik de Mont Blanc beklom: een persoonlijke reis
Ik weet niet zeker waar ik was toen ik voor het eerst hoorde over het idee om de Mont Blanc te beklimmen. Het had een van mijn ontelbare nachtmerries kunnen zijn waarin iemand, die niet weet hoe hij moet klimmen, op het punt staat zijn grootste angst onder ogen te zien: die van hulpeloos bungelen aan het eind van een touw en touw-liggen op de top van een ijzige top, zonder bescherming tegen wind en ijs en slechts één weg naar beneden als je het verpest. Maar dat was het waarschijnlijk niet. Misschien had ik net een documentaire gezien of iets gelezen dat mijn nieuwsgierigheid prikkelde naar waarom iemand een berg zo hoog en ver van alle anderen zou willen beklimmen. Het beeld van een klimmer boven op de top bleef me bij, maar het duurde jaren voordat ik de moed vond om het zelf te proberen. Lees verder voor meer details…
De motivatie om de top te bereiken
Laat ik beginnen met heel duidelijk te stellen dat ik als klimmer absoluut geen recht heb op motivatie. Ik heb geen begrip van de zin van het leven. Ik ben een alien van een andere planeet, die alleen naar deze planeet is gekomen om de natuur te fotograferen en af en toe een dutje te doen in een rotsspleet. Ik ben zelfs zo buitenaards dat ik nog nooit op deze planeet ben geweest. En toch was het beklimmen van de Mont Blanc een enorme motivatie voor mij. Als klimmer heb je geen motivatie nodig. Om gemotiveerd te zijn, moet je in de greep zijn van een verlangen ergens tussen de wind en de leegte. Maar als klimmer hoef je niet gemotiveerd te zijn. Je moet gewoon aan de slag. En daarom was het beklimmen van de Mont Blanc voor mij een grote motivatie.
Hoe ik de top wilde bereiken
Ik wilde van Chamonix naar de top van de Mont Blanc klimmen om de zonsopgang te begroeten, foto's te maken en dan weer af te dalen naar Chamonix waar ik mijn prestatie zou vieren met mijn klimpartner en medeklimster, Kristina. Kristina had vele maanden eerder over deze afdaling gehoord en had gewacht op de juiste omstandigheden om het te proberen. De beklimming zou plaatsvinden zonder gids, zonder touwen en in de winter. Dit zou het tegenovergestelde zijn van de zomerexpedities naar de bergen, waar klimmers met hun gidsen van de top afdaalden, met touwen om zich tegen vallen te beveiligen. Kristina en ik hadden al veel aan winterklimmen gedaan, maar nooit aan een topbeklimming. We wisten dat winterklimmen heel anders was dan zomerklimmen, maar wat ons de meeste zorgen baarde, was de logistiek van het verkrijgen van de uitrusting en de vergunningen die we nodig zouden hebben, aangezien we zouden klimmen in het midden van de winter en dus op het hoogtepunt van het seizoen.
De logistiek van het beklimmen van de Mont Blanc
We beseften al snel dat we krachtige en betrouwbare mountainbikes nodig zouden hebben om de basis van de beklimming te bereiken en dat we voor de beklimming een gids nodig zouden hebben. Maar zomervergunningen (die ons toegang geven tot de gebieden rond het Mont Blanc-massief) waren alleen beschikbaar van half september tot begin oktober en het was half september. Omdat we in het midden van de winter zaten, waren er alleen wintervergunningen beschikbaar en die zouden we nodig hebben van begin januari tot half maart. Met de vergunningen die in die tijd van het jaar beschikbaar waren, mochten we alleen op aangewezen campings kamperen. En omdat we vastbesloten waren de top van de Mont Blanc te bereiken en weer naar beneden te gaan, moesten we een manier vinden om op de top van de berg te kamperen.